anthon spelen

Anthon Beeke – Het spel, niet de knikkers

 

Anthon Beeke is altijd blijven spelen. Terwijl veel grafisch ontwerpers op boekhouders lijken, opzichtige horloges dragen en zich niet afvragen welke impact hun werk heeft op de wereld om hen heen, speelt Anthon.
Hij speelt voor zijn eigen plezier en om zichzelf te verrassen. Hij maakt zijn werk niet voor een klant, niet in commissie en niet voor de poen, het gaat hem niet eens om de opdracht of het ontwerp – het gaat over hem. En omdat het over hem gaat, gaat het over ons. Hoe authentieker en persoonlijker hij wordt, des te indrukwekkender worden zijn ontwerpen en des te gelaagder wordt zijn werk; het spreekt tot ons, we horen hem grinniken van plezier. Hij spreekt tot ons omdat hij zichzelf aan ons geeft. Anthon speelt.

Anthon speelt met onze verwachtingen, onze zintuigen, onze opvattingen en vooroordelen . Hij vraagt ons om open en tolerant te zijn en onze horizon te verbreden. Hij neemt het voortouw in belangwekkende discussies, hij peilt onze schaamte op het gebied van politiek en seksualiteit. Hij daagt ons uit risico’s te nemen, de boel op te schudden. Hij baant een pad en nodigt ons uit ons eigen pad te volgen, te vechten voor vrijheid en creativiteit, ruimte te maken voor ons eigen spel.
In visueel opzicht is Anthon een groovy beboptrompettist, een jazzmuzikant; zijn riffs stuiteren en springen van de ene visuele taal naar de andere. Hij is ongevoelig voor modes en is een meester in fotografie, een meester in typografie, de collage en zelfs in de menselijke vorm. Hij herschikt onze lichamen en gelaatstrekken – speelt met ons en nodigt ons uit mee te spelen, met hem te dansen in zijn prachtige wereld vol dikzakken, vrouwenletters, schreeuwende kleuren, lullen en speeltjes, onbekende, maar vertrouwde gezichten, volkskunst; we zouden allemaal dolgraag in Anthons wereld willen leven, als we het lef hadden: de vrijheid om te spelen.

 

tekst James Victore
foto Anthon Beeke als Henri de Toulouse-Lautrec
2002, gefotografeerd door Anna Tiedink